Maar ECHT nog maar heel af en toe (zie tekst op foto)
Zo’n kleine poging van een inner criticus die al eeuwen over de aardbol raast en we allemaal wel kennen op gezette momenten. Even zo’n gedachten momentje in wat eigenlijk al beloofd het mooiste moment van de vroege ochtend te worden.
“Zie jezelf nu zitten met je schrijfboekje op een bankje in de natuur, terwijl voorzichtig de eerste wandelaars op gang lijken te komen”
” Wat moeten ze wel niet van je denken terwijl je daar zo maar wat voor je uit zit te staren en te schrijven”?
En met een paar seconden…
Is het ook weer weg!
Want ja, misschien ben ik een uitzondering.
En tegelijkertijd, heel misschien ook een inspiratie?
Voor diegenen die het wel zouden willen maar het zichzelf niet gunnen, niet durven, denken het niet te kunnen?
Maar vooral… ben ik een inspiratie voor een klein meisje in mij. Een meisje dat nog wel eens gevoelig kan zijn voor die grote inner criticus.
En ik herinner haar hiermee …
Dat wij samen ooit besloten hebben dat het juist goed is, mits het naar ons hart en afgestemd is, af te wijken van de rest.
Zodat “wij” ook andere uitkomsten zouden manifesteren dan “de rest”.
En daar….
Is inmiddels….
Meer dan genoeg bewijskracht voor!
