Iedere dag brengt ze, wanneer ze haar ronde doet om de parkeerplaats op te ruimen, de zwerfkatten uit het bos eten en drinken.
Toen we haar geld wilde geven om dit te supporten weigerde ze eerst.
Gelukkig nam ze het uiteindelijk wel aan.
Nu kun je denken:”ach, wat heeft het voor zin…. wat houdt ze er allemael mee in stand”?!
En uiteraard zit daar wat in…. maar toch….
Er is toch ook nog zoiets als geloven in die zogenaamde kleine druppels op en hoegenaamd gloeiende plaat?
En….
Zijn dit niet de momenten waarin je als mens elkaar even echt kunt “vinden “?
Wellicht zelfs in compassie en liefde? Hoe zoetsappig dat misschien ook klinkt?
Ja, we zijn allen gebroken zielen in een gebroken wereld.
Maar dit zijn voor mij de momenten dat er gelijmd en gebouwd tegelijkertijd wordt.
Locatie: Cambrils, Spanje.
