De “oude” Leonie kon niet meer zelf auto rijden en kon als bijrijder weinig mee krijgen van haar omgeving. Te ziek om om me heen te kijken. BRAINFOG!
Niet in staat om de snelle bewegingen te verwerken.
De Leonie die daarna kwam schoot door naar de andere kant van dat spectrum!
Je hebt me er vast vaker over horen vertellen:
Van tekort naar overmoed!
Dat is wat er vaak gebeurt wanneer je bekend bent met tekort gedachten, overtuigingen en gedragingen.
Je schiet van de angst door naar overmoed.
Van onzekerheid naar overmoed.
Van niet kunnen naar ALLES willen kunnen.
Dooooooorschieten!
Dus de volgende versie van Leonie was er ééntje die nog steeds niet zelf reed, maar met een andere reden.
Namelijk ondertussen mijn werk kunnen doen.
Even nog dat verhaal afmaken.
Even nog dit voorbereiden of dat verbeteren.
Even nog die belletjes doen!
Ondertussen niets opnemend van haar omgeving.
De Leonie van de afgelopen jaren is van een ander kaliber.
Ik rijd nog steeds zelden zelf.
Maar ik KIJK!
En ik ZIE!
En oh man, wat GENIET ik!
Van alle rijkdom die daar te zien is.
Van alles wat ik waar KAN nemen en ZO dankbaar voor ben.
Vandaag was ook weer zo’n fijn ritje.
Ellen achter het stuur.
Ik er naast.
Kletsen, lachen, genieten, kijken, wijzen……ZIJN!
In het moment ZIJN!
En nee, het gaat er niet om dat deze versie beter is dan de vorige of die daarvoor.
Het gaat er om dat je BEWEGING ziet!
Niets is wat het daarvoor was en zo mag het zijn.
Altijd die beweging….door naar een volgende mooiste versie zonder de eerdere af te doen als niet okay.
Ik ben benieuwd wat de volgende versie van Leonie zal doen!!!
Zal ze zelf rijden? 
(DANK zwanen, ezeltjes, ganzen, boerderijen, bomen, lucht en zo nog veel meer wat er vandaag aan rijkdom voorbij kwam).
